Dinsdag, 16 februari – Oh man, wat hebben wij vreselijk slecht geslapen vannacht.
Het wordt tegenwoordig wel weer iets vroeger licht, fijn.
Operatiehemd aan en geen ontbijt voor haar. Pluspunt is wel dat ze om 8 uur als eerste op de ok aan de beurt is dus we hoeven niet te wachten.
Daar gaat ze. Vandaag staat er, ruim 13 jaar na de laatste ooroperatie, opnieuw een ooroperatie op het programma. Deze zal ruim 4 uur gaan duren is de voorspelling en men gaat de radicaalholte die de vorige keer is gemaakt nu weer reconstrueren tot een normale gehoorgang. Ik mag mee tot de ok en laat haar daar, even na achten, rustig slapend achter.
Het lange wachten is begonnen.
Wat hier overigens geen hele grote straf is. Ondertussen beantwoord ik wat mails en pleeg ik een paar korte telefoontjes. Dat leidt een beetje af.
Martijn koopt een cadeautje.
En ook ik haal natuurlijk iets voor haar.
Zijn we gelijk weer 3 kwartier verder.
Om 12 uur krijgen we het verlossende telefoontje en mogen we haar weer opzoeken.
Waar we vreselijk om madam moeten lachen. Ze is nog behoorlijk groggy van de narcose en vrijwel onmiddellijk vraagt ze of we een telefoon hebben zodat ze een selfie kan maken. Ze zet haar duckface alvast op.
Om een uur of 1 mag ze al terug naar de afdeling. Geen pijn maar wel vreselijke honger. Vla en appelmoes als lunch. De arts is langsgeweest en de operatie is goed gegaan. Hij heeft zelfs een implantaat geplaatst dus misschien is haar gehoor ook verbeterd. Dat moeten we nog even afwachten.
Uiteindelijk valt ze natuurlijk toch weer in slaap en besluiten wij even een wandeling te gaan maken.
Lekker even naar buiten, het is koud maar de zon is fijn.
Omdat ze de avondmaaltijd heeft gemist haal ik een pastamaaltijd bij de AH, beneden in de hal. Op de afdeling is een keuken voor ouders en patiënten waar ik deze warm kan maken.
In de avond zwaaien we haar vader en Martijn samen uit, zij gaan terug naar het hotel.
We kijken nog wat tv en gaan dan ook proberen te slapen. Tot morgen.