Echt bizar, nooit gedacht dat ik deze woorden nog een keer zou mogen gaan schrijven. Toen Eddy en ik een jaar of 10 geleden een relatie kregen werd al snel duidelijk dat er, ondanks het feit dat ik al moeder van een tweeling was, nog steeds een kinderwens aanwezig was. Op een bepaald moment besloten we er dan ook voor te gaan, ik stopte met het slikken van de pil en ging ervan uit dat ik wel snel zwanger zou zijn. Dat gebeurde dus niet. Een paar jaar geleden, toen ik rond mijn 43e nog steeds niet zwanger was, gaven we de hoop op en lieten we het idee van een kindje van ons samen varen.
Mijn menstruatie was ondertussen trouwens nog steeds behoorlijk regelmatig maar ik had er ook al een paar gemist. Zo sloeg ik ook ergens afgelopen juni mijn menstruatie weer eens over. Ik was er heilig van overtuigd dat ik al volop in de overgang was en dat is als je 45 bent helemaal geen rare gedachte toch? Tot ik besefte dat mijn borsten wel heel erg gevoelig waren, ze voelden anders dan anders aan en ook was ik ineens regelmatig wat duizelig en verschrikkelijk moe. Ik had nog een zwangerschapstest thuis en besloot deze maar tevoorschijn te halen. Ik vertelde Eddy ondertussen nog even niets omdat ik hem niet weer wilde teleurstellen. Mijn verbazing was dan ook megagroot toen er 2 roze streepjes op de test verschenen, ik moest letterlijk even naar adem happen. Je kunt je vast wel voorstellen dat er de rest van die middag en avond niets meer uit mijn handen gekomen is en ik alleen nog vol ongeloof op de bank heb zitten wachten tot ik dit grote en vooral blije nieuws aan Eddy kon gaan vertellen. Hij was nog maar net naar zijn werk en zou pas rond een uur of 11 ’s avonds weer thuis zijn.
Ondertussen ben ik nu 16 weken zwanger. We hebben ons kindje al een aantal keren tijdens een echo mogen zien, kregen een goede uitslag van de Nipt test en we weten sinds afgelopen maandag we dat we een dochter mogen krijgen! De afgelopen weken waren ontzettend spannend, we maakten ons samen best zorgen over mijn zwangerschap in combinatie met mijn leeftijd maar gelukkig is alles tot nu toe goed en voel ik me ook goed. Volgende week vier ik mijn 46e verjaardag maar onze verloskundigen hebben ons op het hart gedrukt vooral te genieten van deze zwangerschap en het vooruitzicht om onze dochter, volgend jaar begin maart, in onze armen te mogen houden. We krijgen gewoon samen een kindje!