Vorige week vrijdag vlogen Eddy en ik samen met Bibi naar Alicante in Spanje. Voor Bibi werd dit haar eerste vliegvakantie en we waren erg nieuwsgierig naar hoe ze zich tijdens de vlucht zou gedragen. Mevrouwtje viel tijdens het opstijgen in mijn armen in slaap en deed pas een uur later haar ogen weer open…
Die ochtend was het in Eindhoven zo mistig dat alle vluchten flinke vertraging opliepen en zo kwam het dat ook wij niet om 10.00 uur maar pas om 16.00 uur de lucht in gingen. Voordeel was wel dat de piloot flink gas gaf richting Spanje want slechts 2 uur later zetten we voet aan de grond in Alicante. Bibi vond de daling geweldig en heeft ruim 45 minuten alleen maar naar buiten zitten kijken. Inmiddels zijn we hier vandaag dus precies een week en genieten we volop van het heerlijke weer, lekker eten en drinken en de omgeving. Maar we zijn hier niet alleen om vakantie te vieren maar hebben ook een aantal afspraken voor het bezichtigen van wat huizen gemaakt. Afgelopen dinsdag bekeken we de eerste, een grote finca die vlak buiten een klein dorp in het binnenland ligt.
Eddy en ik hebben het er de afgelopen jaren al vaak over gehad, onze wens om naar Spanje te vertrekken om er te gaan wonen en werken. Eddy is tennisleraar en staat het hele jaar door buiten les te geven en dat doet hij ondertussen al zo’n 25 jaar. Je begrijpt misschien wel dat het klimaat hier hem ontzettend aangenaam lijkt. Andere reden voor ons vertrek is dat we het ‘gedoe’ en alle drukte en stress in Nederland gewoon zat zijn. Werken moeten we in Spanje natuurlijk ook en ook dat zal niet altijd zonder stress zijn, we verwachten echt niet hier alleen maar uit te kunnen rusten en ons geld te verdienen met niets doen. Ons plan is om een bed & breakfast te gaan openen en daarbij ook iets op het gebied van tennis aan te gaan bieden.
Goed, terug naar de finca. De weg er naartoe is al prachtig want deze voert ons dwars door de bergen richting de lange oprit die aan beide kanten omzoomd wordt door olijfbomen. Voor ons doemt een huis op waar we in eerste instantie een beetje van schrikken omdat de tuin compleet verwilderd is maar die schrik maakt bij mij onmiddellijk plaats voor verliefdheid als we om het huis heen lopen en door de dikke houten toegangsdeuren in de hal terecht komen. Mij is ooit verteld dat het niet slim is om je enthousiasme over een huis in het bijzijn van een makelaar te tonen maar die tip ben ik eigenlijk al direct vergeten.
Ik kan de sfeer van de finca het beste omschrijven als oud maar still alive. Zoiets. Het hele huis staat vol met antieke meubelen die de huidige eigenaar vanuit Nederland naar Spanje heeft laten brengen, aan de plafonds kom je hier en daar een mooie kroonluchter tegen en op de vloeren en muren vind je Spaanse tegeltjes die mooi van lelijkheid zijn. De makelaar die het huis verkoopt is een ontzettend aardige Nederlandse dame die al jaren in Calpe woont, ze leidt ons rond en vertelt ons nog even dat ze per ongeluk een fout in de advertentie van het huis maakte. De totale grondoppervlakte inclusief de woning is namelijk geen 5.500 m2 maar 55.000 m2! De grond rond de finca staat vol olijfbomen en zou je dus eventueel ook kunnen verhuren aan iemand die de olijven gaat oogsten en verkopen. Ik hoor haar verhaal maar half want ik ben ondertussen in mijn hoofd al druk bezig met het bedenken van een naam voor ‘onze’ finca en beslis ook nu al dat de meubelen allemaal mogen blijven. Dat de renovatie van het zwembad 8 tot 10 duizend euro zal gaan kosten kan me ook niets schelen. Als we een klein uurtje later met de makelaar op een stoel voor het huis van een glas water en het fenomenale uitzicht genieten voel ik het echt… hier wil ik wel wonen.
We nemen afscheid van elkaar omdat de volgende mogelijke kopers in aantocht zijn, stiekem hoop ik dat ze verdwalen, de finca niet kunnen vinden en rechtsomkeert maken maar helaas is dat niet zo. Dan maar duimen dat ze het huis te oud en lelijk vinden want dat geeft ons wat meer tijd om de stappen te kunnen nemen die nodig zijn om hier onze wens in vervulling te laten gaan. Wordt vervolgd…