Maandagmorgen starten Jeff en ik samen de week, ik maak een nieuw blogbericht en hij legt de laatste hand aan iets voor school. Best lekker als je zoals hij op maandag pas in de middag hoeft te starten.
Van mezelf moet ik iets minder koffie gaan drinken en in plaats daarvan ga ik denk ik maar aan de thee. Gelukkig is er genoeg keuze qua smaak al levert dat ook wel weer keuzestress op. Koffie is gewoon koffie.
In de avond kijken we tennis. Lekker bij een warm vuurtje en met een warme chocomelk in de hand. Dit is herfst.
Heb jij al ontdekt hoe lekker deze combi is?
Koud. Ik ben nu eenmaal een koukleum. Emigreren naar een warm land lijkt nu heel aantrekkelijk.
Gelukkig zijn Will & Grace weer terug en maken mijn dag weer goed.
Pearl zong een prachtig nummer tijdens de herdenking van de Bijlmerramp, dit jaar precies 25 jaar geleden. Op de bewuste zondagavond kwam ik net uit de kroeg rollen toen het nieuws de melding maakte. Het was rond half 7. Ik weet het nog precies.
Dit was weer iets minder leuk. Een telefoontje van mijn moeder dat ze naar het ziekenhuis moest komen omdat mijn vader (die daar al een afspraak had vanmorgen) onwel was geworden en opgenomen werd. Toen we aankwamen kregen we te horen dat hij meegenomen was voor een hartonderzoek en na lang wachten bleek dat men hem inmiddels al gedotterd had en dat er opnieuw 2 stents geplaatst waren in zijn kransslagader.
Vrijdag komen wij even bij van alle hectiek en zorgen van de dag ervoor. Met mijn vader gaat het inmiddels beter en we hopen dat deze opname voorlopig de laatste zal zijn.
Mijn weekend bestaat vervolgens weer uit tennis. Zoals eigenlijk heel vaak. Over 2 weken is de najaarscompetitie voorbij en begint het winterseizoen. Dat betekent minder tennis en dus ook minder compensatie voor veel lekker eten. Ik haat de winter.